De terugreis is begonnen

Vrijdag 18 oktober, onze 22^ste huwelijksverjaardag vieren we met een terugrit van 360 km van Napier naar Auckland luchthaven.

We hebben eerst een rustige ochtend want we hebben tijd tot ongeveer 20.00 uur vanavond om aan de luchthaven te geraken.  Om 10 uur vertrekken we en rond de middag zijn we in Taupo waar we in het begin van onze reis ook al eens waren.

Het weer was zonnig maar ’t was redelijk koud, te koud om te lunchen op het terras.  Na de lunch reden we verder, onze volgende stop was in Tauranga zo’n 100 km verderop.

We hadden verwacht dat dit ook weer een klein stadje zou zijn, maar Tauranga is best een grote stad aan de zee en het is veel toeristischer dan Taupo.  Het was er ook veel warmer, alhoewel maar 100 km verderop, dus een terrasje alvorens onze eindspurt in te zetten zat er nog wel in.

Het was rond half 8 toen we onze auto in Auckland op de luchthaven inleverden.  Nu moesten we enkel nog wachten tot 0.50 voor onze vlucht zou vertrekken.

Nu is Auckland luchthaven niet speciaal de meest interessante plek om enkele uren door te brengen.  Er is amper iets te eten of te drinken alhoewel er toch heel wat internationale en transcontinentale vluchten aankomen en vertrekken.  Een eetzaakje dat er was, daar konden we enkel nog wat drinken want de keuken was gesloten.  Toen ik vroeg wanneer de keuken open ging, was het antwoord “Maybe tomorrow but you can go to Burger King” en als er nu iets is dat we niet eten is eten à la Burger King….

De vlucht Auckland – Singapore verliep rustig.  Het vliegtuig was niet vol en we hadden 3 plaatsen voor ons 2, da’s altijd al een beetje confortabeler zitten.

Rond 6.30 na 10 uur vliegen, kwamen we aan in Singapore waar we net als op de heenreis een hotelkamer op de luchthaven geboekt hadden.  Vorige keer hadden we een kamer zonder venster, deze keer hadden een kamer met zicht recht op de startbaan.  De vliegtuigen stonden met hun snuitjes onder ons kamerraam en we konden alles schoon in ’t oog houden.  Maar we waren er eigenlijk voor te slapen en dat hebben we ook gedaan.  Eerst een uurtje of 4, daarna zijn we naar Singapore centrum geweest om eens kort te snuffelen aan de stad.  Het is een gratis excursie die aangeboden wordt door Changi Airport.  Met de bus rijden we door het modernere deel van de stad en zien de gigantische torengebouwen.   

Er zijn echt wel mooie exemplaren bij, zoals een hoog gebouw met er bovenop een constructie in de vorm van een boot en daarop een park.

Spijtig genoeg hadden we geen tijd om de stad te verkennen, daarvoor gaan we op één van onze volgende reizen die kant uit een paar extra dagen moeten uittrekken.

Na ons turbo stadsbezoekje hebben we ons terug op onze kamer geïnstalleerd voor nog enkele uurtjes rust.  Om 10 uur ’s avonds was het tijd om naar de gate te gaan, onze vlucht ging om 23.55.  Het is dus de tweede nacht op rij dat we in een vliegtuig doorbrengen.

Om 7 uur zondag morgen landden we in Schiphol, netjes op tijd en om kwart voor 9 zaten we al in onze auto op weg naar Lommel.  Om half 11 was onze New Zealand Roadtrip definitief voorbij en stonden we weer met beide voetjes in de dagelijkse realiteit.  De enigen die daar blij mee waren waren onze poezen Max en Roxy….

Nootje :  Nog niet weglopen hoor. 

Ik ga nu beginnen met fotootjes uit te zoeken die ik ga toevoegen aan de blog, dus in de loop van de volgende dagen komen jullie best nog eens zien.

Napier en omgeving

Stralende zon vanmorgen.  Het werd gelijk de dag met het mooiste weer van heel onze reis.  Vanmiddag was het 24°C en pas vanavond rond 8 uur begon het fris genoeg te worden om een vestje bij aan te doen.

Maar helaas het was onze laatste échte vakantiedag, morgen is een rijdag naar de luchthaven van Auckland.  We vliegen pas na middernacht, dus eigenlijk hebben we nog de hele dag, maar het is toch niet zo relax als een andere dag.  Onze rit van Napier naar Auckland zal ongeveer 7 uur duren.

Vandaag hadden we een heel drukke dag met zoveel mogelijk dingen hier in en rondom Napier te bezoeken.

Typische huizen in Napier

Vanmorgen begonnen we met een bezoek aan Napier Prison, de gevangenis dus.  Deze werd opgericht in 1862 en bleef in gebruik tot 1993.  Als je de gebouwen ziet lijkt het echt onwaarschijnlijk dat dit nog zo recentelijk in gebruik was.

Wie kent hem?

Napier Prison

Toen het geen gevangenis meer was werd het tijdelijk een jeugdherberg en nu is het een nationaal monument.

Je loopt er door de hele gevangenis, inclusief cellen, douches, toiletten, de plaats waar de galg staat (de laatste ophanging was in 1889 en de doodstraf hier in Nieuw Zeeland werd in 1989 pas afgeschaft), het kerkhof (waar de geëxecuteerden rechtopstaand begraven werden omdat men ze niet wou leggen want dit betekende dat ze zouden rusten).  Het was best een interessant bezoek.

Daarna zijn we gaan rondrijden in de omgeving van Napier dat ook heel bekend is als wijngebied.  Het landschap met de druiven op de berghellingen en de zee op de achtergrond gaf ons weer een ander en ook weer mooi beeld van het land.

Hoogste punt van de omgeving is Peak Mountain en hij is 399 meter hoog. 

wijngaarden

 Niet zo heel hoog zou je denken, maar de rit er naartoe was adembenemend.  Het zicht boven nog adembenemender. 360° kan je rondzien en bij zo’n mooie dag als vandaag was dat fantastisch.

In de Black Barn Winerie zijn we vanmiddag gaan lunchen.  Kei chique gelegen, mooi gebouw, lekkere wijn en lekker eten.  Meer moet dat niet zijn.

We reden nog naar een andere Abbey Winerie die naast wijn ook bier maakt, maar die was spijtig genoeg net vandaag gesloten. 

Daarna nog wat inkopen gaan doen voor onze laatste avond en ook enkele lekkere dingetjes voor thuis meegenomen (oa tangy tomato relish, een soort pittige tomatenconfituur, we hebben daarvan hier op 3 weken tijd al 2 potten leeg, zo lekker is dat). Dan in het hotel onze koffers klaar gemaakt voor morgen, nog een wandeling langs de zee, iets gaan drinken, iets gaan eten en de dag was weer om.

Van Wellington naar Napier

Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland, we hadden dus eigenlijk vanmorgen een redelijk drukke ochtendspits verwacht daar we reeds om half negen op weg waren, maar het viel heel goed mee, we reden vlotjes de stad uit.

Via Highway 2 reden we naar Napier zo’n 360 km verderop.

Wat we ondertussen moeten vaststellen is dat rondreizen in Nieuw Zeeland nooit saai is.  De landschappen zijn altijd mooi en afwisselend, de wegen zijn goed en het is overal rustig rijden.

Wat ons vandaag op onze rit het meeste opviel, was de stormschade van de storm van twee dagen geleden.  Wellington kreeg toen de zwaarste storm ooit over zich heen (wij misten die net omdat we toen in Kaikoura zaten waar het ook wel hard waaide, maar nog lang niet zo erg als in Wellington).

Op vele plaatsen was men bomen aan ’t ruimen die nog heel of gedeeltelijk op de weg lagen, stukken weg waren afgesloten of afgezet omdat er door de regen stukken weggespoeld waren enz…We reden langs een kronkelende bergweg en waren blij dat we deze route niet moesten doen toen het zo hard waaide.

We kwamen langs Dannevirke een stadje gesticht door Denen, grappig want er zijn daar binnenkort Vikingfeesten.

Dan reden we naar het dorpje met de langste plaatsnaam ter wereld  (en nu mogen jullie die naam ook hardop lezen) Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu.  Het is de naam die Māori geven aan een heuvel van 305 meter hoog. De naam betekent “De berg waar Tamatea, de man met de grote knieën, de bergbeklimmer, de land-verslinder die over de wereld reist, die met zijn neus fluit speelde voor zijn geliefde”.
(Klik op de foto om hem groter te zien)

Aangekomen in Napier was de dag alweer een stuk opgeschoten.  Het enige wat we vandaag nog gedaan hebben is een bezoek gebracht aan Oppossum World.

Een Oppossum is een schattig buideldiertje (nachtdiertjes) dat hier leeft, maar dat we tot nu toe alleen nog maar gezien hadden als straatpizza (platgereden dus).

Ze worden hier ook wel New Zealands little speedbumpers genoemd omdat eigenlijk niemand zich inhoud om zo eentje dood te rijden.  Het is hier een pest en ze worden met man en macht uitgeroeid.  Van hun pelsjes worden bontkragen enzo gemaakt.

Waarom zijn ze een pest?  Ze zijn niet inheems en ze hebben geen natuurlijke vijanden, ze zijn alleen de vijand van alles wat hier leeft zoals de kiwi, de weka en andere grondvogels.

Als men de opposums niet zou bestrijden zou Nieuw Zeeland er binnen een aantal jaren uitzien als Nevada (zegt men hier…)

Intussen was het 5 uur geworden en het is raar maar waar, we zijn dat nu al in elke stad tegen gekomen, om ten laatste 5 uur valt alles hier stil.  Winkels sluiten tussen 4 en 5 ten laatste, koffiezaken gaan toe, toeristische bezienswaardigheden sluiten zelfs nog vroeger, wij komen dus meestal te laat aan in een stad om die dag zelf nog veel te doen.

Om vijf na vijf is een winkelstraat hier zo verlaten alsof er nooit leven geweest is, echt wel raar.

Het enige dat ons nog over bleef om te doen alvorens iets te gaan eten, was een pintje drinken in de enige kroeg van de stad, een Ierse Pub.

Terug naar Wellington

Vandaag was een reisdag dus echt veel is er niet te vertellen.

We reden vanmorgen van Kaikoura naar Picton, zo’n 180 km verder.  Daar namen we de Ferry terug naar het Noord Eiland, naar Wellington.

We waren iets te vroeg in Picton, dus hadden we tijd om nog een paar geocachen te doen (ook een goede manier om wachttijd om te krijgen) en kwamen nog Amerikaanse collega-cachers tegen die ook op speurtocht waren. Altijd tof om andere mensen met dezelfde hobby tegen te komen we hebben er dus ook een tijd mee staan babbelen.

Om 1 uur vanmiddag ging de ferry, het was een rustige overtocht en om half 5 legden we aan in Welington.

Huurauto afhalen en dan naar ons hotel. 

Het hotel waar we vanavond zijn ligt buiten het centrum van de stad, er is hier in de buurt niks te zien.  Gelukkig heeft het hotel een restaurant want anders hadden we ver mogen wandelen om iets te vinden denk ik…

Het rare aan dit  hotel is dat het tegen een helling ligt en een verwarrende verdiepingsindeling heeft.  Normaal is de receptie om 0 en dan daarboven de verdiepingen met kamers.

Hier is de receptie op de 5^de verdieping en onze kamer die op de 2^de verdieping ligt ligt eronder en toch zitten we op een hoogte als we uit ons raam kijken.  Is wel verwarrend als je de eerste keer naar je kamer gaat vanuit de receptie en merkt dat de lift naar beneden gaat ipv naar boven.

We zijn hier echt maar kort vandaag, morgenvroeg zijn we weer weg naar onze laatste bestemming alvorens naar huis te komen.

Tweede dag Kaikoura

Vandaag staat de walvissentocht op het programma, maar het is stormachtig.  Vraag is dus of de tocht doorgaat of niet…

Om 10 uur gingen we naar het kantoor waar we ons moesten aanmelden en ja hoor de tocht gaat door, maar er staat op het bord ‘seasickness warning’  Na ja, ik had wel pilleke gepakt, maar shitty me heeft toch afgehaakt….  Ik heb enkele rustige uurtjes (3) doorgebracht in onze bungalow terwijl Guido op zee dobberde. De wind stond nogal stormachtig maar de golven vielen op zich best mee. In eerste instantie ging de boot naar een locatie waar de walvissen meestal rondhangen en het geluk zat mee want er was er inderdaad eentje die net lucht kwam scheppen tussen twee duiken door. Een gemiddelde duik van een walvis duurt ongeveer  45 minuten en daarna komt hij vijf minuutjes naar boven om adem te halen voor de volgende duik. De walvis liet zich rustig langs alle kanten bekijken om na enige tijd rustig en zwierig met zijn prachtige staartvin boven water weer naar onder naar een diepte van ca 1000 meter te begeven. Prachtig zicht ! De zoektocht naar de volgende ging verder maar er was alleen nog een groep dolfijnen die zich liet zien. Na een goed half uur ging de boot terug naar onze walvis en warempel kwam die even later weer boven water voor een tweede fotosessie. Het sterke wind was intussen nog veel erger geworden en toen de walvis opnieuw naar beneden vertrok (weer met de staartvin boven water) was het tijd om terug aan land te gaan, alle verdere tochten van de dag werden daarna afgelast wegens het te zware weer.

Het weer was nochtans eigenlijk helemaal niet slecht, het was stalend blauwe hemel en warm en de wind was ook warm.  Later op de dag werd de wind nog feller en kwamen er ook donkere wolken.  Er waren windsnelheden tot 120 km per uur.

Hier viel  het nog mee, in Christchurch waren bomen ontworteld en was er veel andere schade. De luchthaven van Wellington werd ok gesloten omdat het vliegen ook te gevaarlijk geworden was.  Men raadde de mensen aan om thuis te blijven tenzij het echt nodig was zich te verplaatsen.  De lente vakantie – die net vandaag voorbij was – werd gelijk met een dag verlengd wegens het slechte weer.

Namiddag hebben we door het slechte weer niet veel meer kunnen doen.  We wilden een zeegrot gaan bezoeken, die was natuurlijk gesloten.  Door de vele regen waren er rotsblokken naar beneden gevallen.  

De zeehonden hier aan de rand van het stadje hebben we wel gaan bekijken.  Eerst was er hier enkel een parking langs de kust, maar de zeehonden vinden het hier zo leuk dat ze aan de rand van de parking aan de banken komen liggen waar de mensen ook zijn.  Ze liggen echt vlak voor je voeten, zijn heel gemoedelijk maar laten zich niet storen.  Iets verderop is er een vijver met eenden en ganzen en daar dompelen de jonge zeehondjes in rond.