Whirinaki Forest

De Maori zijn de oorspronkelijke inwoners van Nieuw Zeeland.  Deze bevolkingsgroep is volledig geïntegreerd in de Nieuw Zeelandse bevolking.  De taal van de Maori is een officiële taal hier, er wordt onderwijs in gegeven en er zijn zelfs Maori universiteiten.  Ze hebben hun eigen vertegenwoordiging in het Parlement en de regering en een deel van het land is nog Maori bezit.  Het spreekt dus vanzelf dat we ook dit deel van Nieuw Zeeland beter willen leren kennen.  Daarom zijn we vandaag op stap geweest met de Maori.  In Whirinaki Forest - één van hun gebieden - hebben we een tocht door het regenwoud gedaan.

Maori houtsnijwerk

De trektocht was 10 km lang en duurde 4,5 uur en het was geen gewone boswandeling.

Aan het begin van de wandeling kregen we de kans om ons eigen lunchpakketje te maken met allerlei lekkere typische dingen .  Vooral hun groentemarmelades zijn heel lekker (marmelade van mais, avocado enz..)

Hier ontmoetten we ook een Nederlander die al 20 jaar in de bush leeft.  Hij heeft geen huis wel een minibusje maar het grootste deel van de tijd leeft hij in en van de bush.  Als hij het koud heeft of als hij weer eens één of ander wild dier wil klaarmaken, komt hij naar deze picknick plaats waar er een overdekte openhaard/BBQ is om een beetje warm te krijgen en om zijn vangst te bereiden.  Als het dan meevalt komen er nog eens wat toeristen langs die wat eten over hebben en hij heeft ook weer een extraatje.  Zo zie je, er zijn echt wel rare mensen op de wereld – hij was blij vandaag eens Nederlands te kunnen praten…

Het eerste deel van de wandeling was redelijk makkelijk maar na de lunch, die we halverwege aan de voet van een waterval verorberden, werd de tocht zwaarder en zwaarder.  Niet alleen telde de vermoeidheid van het eerste deel al mee, het pad was soms maar een halve meter breed en dan ging het steil naar beneden waar in de diepte de rivier lag.  Sommige delen waren serieus steil andere weer heel modderig.  Boomwortels staken overal uit, stenen lagen in de weg… Maar het was een hele mooie tocht die de inspanning (en de spierpijn die ik morgen ga hebben) zeker meer dan waard was.

Wij deden de tocht samen met nog 2 broers uit Wales en onze Maori gids.  Tijdens de wandeling vertelde onze gids ons vanalles over de planten en bomen die we zagen.  Hun geschiedenis, hun specialiteit (sommige bomen worden bijvoorbeeld gebruikt om kano’s van te maken, andere eerder voor meubelen, botervlotjes, katapulten of bogen enz…)

Oerwoud Whirinaki Forest

Ook heel raar hoe sommige bomen zich aanpassen aan het leven rondom.  Zo is er een boom die normaal geen bladeren heeft tot hij een hoogte bereikt van meer dan 4 meter.  Waarom?  Deze aanpassing kwam er toen de Moa (die uitgestorven struisvogel) hier leefde en die knabbelde telkens alle blaadjes van deze boom af en zodoende kreeg hij nooit blaadjes.  De boom heeft toen besloten pas blaadjes te krijgen als hij groter was dan de Moa en deze hem niet weer kon leegplukken.

Ze vertelde ons over medicinale planten en hun werking.  Heel merkwaardig, hun woud is als een medicijnkast.  Er zijn planten tegen hoofdpijn, spierpijn, verkoudheid maar ook tegen psoriasis en artritis, zelfs tegen ontstekingen van open wonden is er hier iets te vinden.  Een plantje gaan halen in de bush gaat gepaard met een heel ritueel.  Voor je iets plukt moet je bidden en als er van de blaadjes, worteltjes of takjes iets overblijft na je kwaal, moet je dat ook terug brengen zodat het terug gaat naar het woud enz…

Soms waanden we ons in Jurassic Park.  Enkel de dino’s ontbraken, maar de varens zijn zo gigantisch groot als in de film en de bomen doen ons wel heel klein voelen.

Normaal gingen we rond half 6 terug aan het hotel zijn, maar door het vele babbelen is het weer eens uitgelopen en werd het al snel 7 uur ’s avonds eer we terug waren.